Hz. İbrahim’in peygamberlik süreci ve yaşam öyküsü, hemen herkes tarafından bilinir. O, babasının evinde huzurlu, rahat ve güvenli bir hayat sürüyordu. Ancak gençlik çağına geldiğinde Allah, onu zorlu bir hakikat yolculuğuna çağırdı. Konfor alanından çıkarak, Jean-Paul Sartre ve Kierkegaard gibi düşünürlerin deyimiyle “varoluşsal sancı” diyebileceğimiz içsel bir sorgulama sürecine girdi.

Bu sorgulama, onu toplumdan uzaklaştırdı ve yalnızlaştırdı. Ancak bu yalnızlık, Allah’ın ona özgürlüğü lütfetmesinin başlangıcıydı. Bireysel ve ruhsal olarak özgürleşmeye attığı ilk adım, işte bu sorgulama ve toplumdan kopuş süreciydi. Zengin bir aileye ve güvenli bir yaşama sahipken, tüm bunlardan vazgeçerek hakikatin peşine düşmesi; onun, toplumsal normlardan uzaklaşıp doğru ve gerçek olana yönelerek insanlığa fayda sağlama çabası anlamına gelir.

Bu yolculuk sadece bir peygamberlik görevi değil, aynı zamanda hakikati arama, özgürleşme ve yaşamı derinlemesine anlamlandırma süreci olarak da okunabilir. Yola çıktıktan sonra açlık, yalnızlık, dışlanma ve savaş gibi pek çok zorlukla karşılaştı. Üstelik bu zorluklar, yolculuğunun henüz başında yaşandı. Hz. İbrahim’in hayatına genel olarak baktığımızda anlıyoruz ki, Allah onu dünyaya sadece mutlu olması için değil; anlam arayışı içinde olup sorumluluklarını yerine getirebileceği bir hayat yaşaması için gönderdi.

Kendi adıma konuşacak olursam, Allah’ın bizi neden yarattığını tam olarak bilemiyorum. Ancak şunu çok iyi biliyorum: Biz buraya sadece mutlu olmak için gönderilmedik. Hz. İbrahim’in hayatına baktığımızda almamız gereken en temel ders şudur: İnsanlar, yaşadıkları içsel sıkıntılar karşısında kolayca buhrana kapılıp, daha yolculuğun başında umutsuzluğa düşebiliyor. Acı ve ızdırabı öz benliğinin yerine koyarak kendini geri çekebiliyor. Oysa Hz. İbrahim’in hayatından ilham alırsak, bu içsel sıkıntıların ve varoluşsal krizlerin mücadele ederek aşılabileceğini ve ruhun sonunda özgürleşebileceğini görebiliriz.

Bir başka önemli ders de şudur: Allah, bizi sadece konfor içinde bir hayat yaşayalım diye göndermedi. Biz buraya, mutluluğun çok ötesinde bir amaç için gönderildik. O amaç, çektiğimiz acıların bir anlam kazanması ve doğru bir ahlaki olgunluğa ulaşabilmemizdir. İnsan, yaşadığı zorluklara rağmen içinde taşıdığı sevgiyi, inancı ve tutkuyu korumayı başarabiliyorsa; işte bu, en büyük mutluluk ve en anlamlı mücadeledir.

Hz. İbrahim’in hayatı, sadece bir peygamberlik hikâyesi değil; aynı zamanda bir insanın nasıl ahlaki bir olgunluğa ulaşabileceğini ve neden sorumluluk alması gerektiğini gösteren güçlü bir örnektir.

Son sözümü, ünlü Alman filozof Arthur Schopenhauer’ın anlamlı sözüyle bitirmek istiyorum:

“Bütün büyük ruhlar, önce yalnız kalmaya mahkûmdur.”