Rüzgârın Kardeşliği: Bir Motorcunun Gözünden

Motorculuk… Dışarıdan bakıldığında sadece iki teker, deri mont, egzoz sesi gibi görünebilir. Oysa bu yolculuk çok daha derin, çok daha anlamlıdır. Bir motorun selesinde oturduğunuzda, yalnızca bir araç kullanmazsınız; özgürlüğü, cesareti ve aidiyeti de taşımaya başlarsınız.

Motorculuk bir yaşam biçimidir. Her gaz verişte şehir biraz daha geride kalır; her virajda zihninizin yükü hafifler. Motor üstündeyken yolun sesini dinlersiniz; rüzgâr konuşur, doğa eşlik eder. Arabaların camına sıkışmayan, kapalı kabinlerde boğulmayan bir serinlik vardır motorun üstünde. O serinlik, sıradan bir havadan farklıdır; içini ferahlatır insanın, adeta “buradayım” dedirtir.

Ama en az yol kadar değerlidir yol arkadaşı. Motorculuk bireysel bir özgürlük olsa da, asla yalnız bir yolculuk değildir. Grup hâlinde yola çıkıldığında oluşan dayanışma, kelimelerle tarif edilemez. Öndekinin el işaretiyle arkadaki çukurdan haberdar olur, bir arıza varsa herkes durur, çay molasında kahkahalar susmaz. Kaskların altındaki yüzler farklı olsa da, kalpler aynı frekansta atar. Çünkü iki tekerin üzerinde dostluk, daha gerçek yaşanır.

Motorcular birbirini plaka ile tanımaz; gözle, selamla, bazen bir omuz dokunuşuyla tanır. Yol üstünde hiç tanımadığın bir motorcunun seni fark edip başını eğerek verdiği o küçük selam, büyük bir ailenin parçası olduğunu hatırlatır. Çünkü bu dünya, sadece benzinle değil; saygıyla, sadakatle ve güvenle döner.

Kimi zaman bir dağ köyünün kıvrımlı yollarında, kimi zaman sahil kenarında gün batımına karşı… Gidilen yerin önemi yoktur; önemli olan, yolda olmaktır. O motorun üstünde insan hem kendini dinler hem de hayattan ne istediğini yeniden düşünür. Yalnızlığa çekilmek isteyen de, kalabalığın sesinden sıkılan da, yeni bir başlangıca ihtiyacı olan da o seleye oturur. Çünkü motor, susar ama hep anlar.

Yağmurda ıslanmak, güneşte kavrulmak, toz yutmak, motorcu için zorluk değil; yolculuğun gerçekliğidir. O yüzden bu tutku, anlatılmaz; yaşanır. Her viraj bir sırdır, her durak bir hikâye... Ve her yol, aslında insanın kendine attığı bir adım gibidir.

Kimi zaman arkamızda sadece lastik izi bırakmayız; bir selam, bir yardım, bir hatıra da bırakırız. Ve işte o zaman, motorculuk sadece bir ulaşım değil; bir ruh hâline, bir dayanışma biçimine dönüşür.

İki teker, bin duygu…

Ve her duygunun sonunda: rüzgârla kardeşlik.