Tunceli’nin temiz havasında, dağların gölgesinde ve Munzur’un serinliğinde ilerler motosikletler…

Kimi işe gider, kimi bir dost ziyareti yapar, kimi sadece biraz nefes almak için biner o iki tekerin üstüne. Ama ne yazık ki, çoğu zaman yok gibidir motorcular. Trafikte görünmeyiz. Fark edilmeden aramıza girilir, önümüze kırılır, üzerimize gelinir. Bu sadece Tunceli’de değil, tüm Türkiye'de aynı. Ama biz Tunceli Motosiklet Derneği'nin de bir sesi olarak, kendi memleketimizde bile en çok hissettiğimiz şeyin görülmemek olduğunu söylemek istiyoruz. Aynı yollar farklı hikâyeler taşıyabilir. Bir araç sürücüsü için motosiklet genellikle geçici bir görüntüdür: bir araya giren, bir anlık rahatsızlık veren, hızla gözden kaybolan bir “şey.” Ama o şeyin üstünde bir insan var. Bir baba, bir anne, bir abla, bir öğretmen, bir işçi, bir öğrenci… Ve belki tanıdığınız biri. Belki aynı sokakta oturduğunuz komşunuz. Ama genellikle fark edilmeden geçip gidiyor. Çünkü aynaya bakılmıyor. Çünkü gerçekten görülmek istenmiyoruz.

Dağların gölgesinde, Munzur’un serinliğinde özgürlüğü hisseden iki teker var bu şehirde. Küçük kent büyük tehlike.Tunceli küçük olabilir ama tehlike büyük. Bir kavisli dağ yolunda, bir dar köy yolunda ya da şehir merkezinde; fark edilmemek her motorcu için hayati bir risk. Ve şunu unutmayın: bir otomobil sürücüsünün küçük dikkatsizliği, bir motosikletlinin hayatına mal olabilir.

Lütfen Bizi Görün, Lütfen Bizi Yaşatın.

Aynaya bakmak bir alışkanlık değil, bir hayat kurtarma refleksi olsun. Şerit değiştirirken, dönüş yaparken, yavaşlarken: “Bir motor olabilir mi?” diye düşünün. Motorları sadece “hızlı giden araçlar” değil, bir canı, bir hayali, bir evi taşıyan yol arkadaşları olarak görün. Trafikte sadece araçlar değil, insanlar var.Trafik bir paylaşım yeridir. Biz bu yolları seviyoruz. Ama eve sağ salim dönmeyi daha çok seviyoruz. Lütfen bizi görün. Lütfen bizi yaşatın. Çünkü biz sadece motor sürmüyoruz , yaşıyoruz…

~TUNCELİ MOTOSİKLET DERNEĞİ~